Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

ΨΗΦΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ



Επίσης, πίστευε και μη, ερεύνα.

Εκλογές. Μεγάλο κεφάλαιο στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Τα μίντια μας κατακεραυνώνουν με πολιτικές εκπομπές και μηνύματα, το χρήμα των χορηγών ρέει άφθονο για τις κομματικές καμπάνιες και τα σκυλιά γαβγίζουν τραγουδώντας προεκλογικά ανέκδοτα ή όπως αλλιώς ονομάζονται οι υποσχέσεις στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν όλοι νιώθουν όπως εγώ, το σίγουρο είναι όμως ένα. Η ηρεμία. Είμαστε ένας λαός, ελληνικός μεν, ευρωπαϊκός δε, που βασανίζεται εδώ και μια πενταετία από οτιδήποτε μπορεί να σκαρφιστεί ένας (ψευτο-)πολιτικός νους  για να μας κατευθύνει και να μας τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Ήρθε η κρίση, άναψαν τα αίματα, βγήκε ο κόσμος στους δρόμους, κάηκε το πελεκούδι, έπεσε μαύρη πείνα και καημός, χάσαμε στην Γιουροβίζιον, όλα τα κακά μαζί. Όμως επιβιώσαμε κακήν κακώς και στεκόμαστε ενώπιον της κάλπης με το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο για να επιλέξουμε ποιο άξιο παλικάρι θα μας εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αναμένουμε μια μεγάλη αλλαγή γιατί αυτό είναι που μας χρειάζεται. Κι εδώ βέβαια ειρωνεύομαι. Δεν μπορώ να συλλάβω η άνθρωπος πως γίνεται να μην αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι το πόσο κουρασμένοι είμαστε. Ίσως αυτός να ήταν κι ο σκοπός της παγκόσμιας συνωμοσίας που έχει οργανωθεί ερήμην μας δε εν γνώση μας πια: η κούραση, η εξάντληση. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι νορμάλ(:φυσιολογικός, συνηθισμένος) άνθρωποι ηλικίας 0-60 ετών, βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με τα εκάστοτε πολιτικά θέματα και απλά συνεχίζουμε τις πτωχές πλην τίμιες ζωές μας με κάθε δυνατή αξιοπρέπεια στοχεύοντας στην προσωπική ολοκλήρωση και όχι σπαταλώντας το πιο πολύτιμο αγαθό μας, τον χρόνο μας, παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα συμφέροντα που αυτά εξυπηρετούν. Θέλω να πιστεύω ότι η ζωή δεν είναι αυτή η φούσκα της κρίσης, το κυνήγι του χρήματος, οι άδοξες μέρες μιας κακής εποχής που τρώει εμάς και το μέλλον μας. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα χάσουμε την αναρχία μας, τη στερεότυπη αντιληψη που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή και τη νοοτροπία της, με κάθε αριστερίστικη και δεξιά έκφανσή της. Μιλάω για μια αναρχία που από την ψυχή περνάει στη σκέψη κι από την σκέψη στη συνείδηση που κατευθύνει την εκάστοτε ανθρώπινη προσωπικότητα. Μια αναρχία που δεν θα μας καταστήσει έρμαια συλλογικών κακών παλαιών αντιλήψεων και θα μας απελευθερώσει με τον τρόπο της και με το πέρασμα του χρόνου θα μας επαναπροσδιορίσει στον παγκόσμιο χάρτη. Θέλω να πιστεύω ότι η προεκλογική παρωδία και τα αποτελέσματα αυτής θα είναι τέτοια που θα περάσουν ένα αξιοπρεπές μήνυμα όχι τόσο προς τα έξω αλλά προς τα έσω. Πέραν αυτών όμως, μιας και μιλάμε για εκλογές, ακόμα αναρωτιέμαι γιατί την αποχή από τις κάλπες την μεταφράζουν ως μήνυμα με συγκεκριμένο παραλήπτη. Μα με όποιον, μα με όποιον –το τονίζω- μιλώ γι’ αυτό το φαινόμενο, πολύ απλά λαμβάνω την απάντηση ότι βαριέται  να παέι στον τόπο καταγωγής του για να ψηφίσει. Δεν είναι θέμα αγανάκτησης, είναι μια άρνηση στον θεσμό της ψηφοφορίας και της δύναμης της μονάδας της ψήφου. Δεν αισθανόμαστε ότι με την αποχή αποφασίζουν οι άλλοι για μας, απλά παραμερίζουμε το δικαίωμά μας γιατί δεν μας εκφράζει. Γιατί δεν πιστεύουμε. Γιατί –ίσως- να είμαστε και σίγουροι για το αποτέλεσμα. Γιατί δεν υπάρχει ΠΡΟΣΩΠΟ  να μας εκφράζει, να βγει μπροστά, να κάνει την αλλαγή. Γιατί κουραστήκαμε...

ΨΗΦΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ.