ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ υπέστη η ελληνική κοινωνία-ψυχολογία

"Τι να πω κι εγώ που όλα τα περίμενα μα, έγιναν αλλιώς... Που μ'άναβες φωτιές με όλα αυτά που μου 'ταζες, μα , έμεινε ο καπνός..."  ... Λίγοι σοφοί αλλά και εύστοχοι στίχοι εκ ποιήσεως Μιχάλη Χατζηγιάννη αφιερωμένοι εξαιρετικά και ειρωνικά στους Έλληνες πολιτικούς... Μα, τι άλλο να ειπωθεί για αυτήν την περίεργη ράτσα που τείνει να χλευάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη όταν στα πλαίσια της υποτιθέμενης αυτοκριτικής που πρέπει λίγο πολύ κάθε μέλος του ανθρώπινου είδους να κάνει για το άτομό του, δεν βλέπει την αιδώ που θα έπρεπε όντας μια αξιοπρεπής οντότητα... Αλλά για ποια αξιοπρέπεια μιλάμε ακριβώς όταν εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες δεν δύνανται να πληρώνουν τα βασικά έξοδα του νοικοκυριού τους την ώρα που οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής μας κατάντιας μετακινούνται με οδηγό (κοινώς σοφερ) για να πάνε στην Βουλή των Ελλήνων να ψηφίσουν άλλο ένα νομοσχέδιο της Τρόικας που θα καταδικάσει τον ελληνικό λαό στην απόλυτη μιζέρια και εξαθλίωση; Εντάξει, είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό ότι ένα εκατομμύριο και βάλε δημόσιοι υπάλληλοι δεν χρειάζονται στο ελληνικό σύστημα παροχής υπηρεσιών. Όταν όμως οι άνθρωποι αυτοί διορίζονταν , σχεδίαζαν μια ολόκληρη ζωή βάσει του μισθού τους παίρνοντας δάνεια και βάζοντας υποθήκες τα πατρικά τους και παράλληλα παίρνοντας την γιαγιά στο σπίτι να βοηθά με την σύνταξη στο νοικοκυριό, δεν γνώριζαν ότι μια μέρα οι απόγονοι των "ευεργετών" τους θα τους πέταγαν στον δρόμο κυριολεκτικότατα μην υπολογίζοντας καμία ανθρώπινη υπόληψη και κυρίως ούτε καν την ίδια τους την θέση: γιατί οι πολιτικοί αυτό είναι.... υπηρέτες του λαού.. Καλοπληρωμένοι υπηρέτες που απαιτείται να προστατεύουν τον Έλληνα πολίτη σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας :από την υγειονομική περίθαλψη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας εώς και την στρατιωτική θέση/δύναμη της Ελλάδας στο εξωτερικό και την εκπαίδευση του ελληνικού λαού. Αλλά, σας παρακαλώ, να μην γινόμαστε και πλεονέκτες . Στην Ελλάδα ζούμε. Αυτό μας έφαγε. Η δικαιολογία, η σάτιρα, το παρελθόν. Έχουμε μια ένδοξη καταγωγή και στηριζόμενοι σε αυτή ξεχνάμε ότι το παρόν και το μέλλον είναι η ζωή που ζούμε και όχι το παρελθόν. Βομβαρδίζουμε τα μέσα με φτηνά ξένα προγράμματα λησμονώντας τι γίνεται πάνω από τα νησιά του Αιγαίου και τα παιδιά που θρηνήσαμε ως έθνος. Τα παιδιά ονομάστηκαν ήρωες, εμείς τι είμαστε; Εμείς που ξεχνάμε ότι έχουμε γίνει πρόβατα της μαζοποίησης και απλά απεργούμε. . . Μήπως τώρα ήρθε η πραγματική ώρα να πιάσουμε τα όπλα; Μήπως τώρα πρέπει να γίνει η επανάσταση κατά του συστήματος που θέλει τον Έλληνα επαίτη στα πόδια του πάλαι πότε τυράννου του; Σίγουρα το να παθαίνει μια ολόκληρη χώρα εγκεφαλικό παραλλύοντας τους τομείς της εκπαίδευσης και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν είναι η λύση.Αραγε , αν τα έδρανα άλλαζαν θέση και μεταφέρονταν από το πανέμορφο εξωτερικά κτίριο της Βουλής στην πλατεία Ομονοίας λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, ίσως να γινόταν αντιληπτό ότι δεν είναι μέλλον οι άστεγοι και οι άνεργοι. "Παραλλυυυυυυυύω" λέει η Βίσση.........

Τελικά, οι Έλληνες, έχουμε ανάγκη τους ήρωες;

Τελικά, οι έλληνες, έχουμε ανάγκη τους ήρωες;

Έτος 2011. Η μανία  που ονομάζεται Τσακ Νόρρις , ζει μεγάλες στιγμές. Μικροί , μεγάλοι γνωρίζουν και αστειεύονται με τον Αμερικανό ηθοποιό. Ο Έλληνας πάντα έλεγε ανέκδοτα. Και πάντα – όπως δείχνουν τα πράγματα- θα λέει.  Τα περισσότερα είναι έξυπνα, άλλα κουτά, άλλα πονηρά. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Έλληνας , ακόμα και στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που διανύουμε,  έχει τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του, τις οποίες εκφράζει και μέσα από το χιούμορ.

Ας επανέλθω όμως στο φαινόμενο αυτό , που λέγεται ήρωας. Στις μέρες μας ονομάζεται Τσακ, επί τουρκοκρατίας ονομαζόταν Καραγκιόζης. Ακόμα και στην αρχαιότητα υπήρχαν αστειάκια τύπου :  Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ρώτησε τον Αρίστιππο: «Γιατί οι φιλόσοφοι επισκέπτονται τα σπίτια των πλουσίων, ενώ οι πλούσιοι δεν πηγαίνουν στα σπίτια των φιλοσόφων;». Ο Αρίστιππος αποκρίθηκε: «Γιατί οι φιλόσοφοι ξέρουν τι τους λείπει, ενώ οι πλούσιοι δεν ξέρουν!» .  Μέσα από το σύντομο αυτό αστείο, διακρίνουμε την φιλοσοφία ενός ολόκληρου λαού. Οι φιλόσοφοι ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλείς  στις αυλές των πλουσίων όπου είτε δίδασκαν τα παιδιά τους είτε τους συμβούλευαν. Στην συγκεκριμένη απόδοση υπονοείται πως ο φιλόσοφος έχοντας σκοπό τα χρήματα , γίνεται μέλος της αυλής κάποιου «αφελή» τρόπω τινά εύπορου ώστε να τα εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Αργότερα, κατά την τουρκοκρατία, ο υπόδουλος ελληνισμός, δανείζεται τον Καραγκιόζη και τον κάνει δικό του. Ο Καραγκιόζης γίνεται η ψυχαγωγία του λαού, η διέξοδός του, ο δικός του ήρωας. Ο πονηρός καταφερτζής αυτός κύριος με το μακρύ χέρι που κλέβει και χλευάζει τον Τούρκο «αφέντη» του και τον κάνει περίγελο , δίνει μια πραγματική εσάνς της ελληνικής νοοτροπίας : πονηριά, πατέντα, εξυπνάδα, γέλιο.

Και επιστρέφω εκεί απ’ όπου άρχισα: Τσακ Νόρρις. Μετά τους Ποντίους και τις ξανθιές , είναι ο πρωταγωνιστής του ελληνικού γέλιου. Ο παντοδύναμος, ο υπεράνθρωπος, ο άνθρωπος κλειδί σε όλες τις περιστάσεις, η λύση στα προβλήματά μας. Ένας σκληρός κύριος που ξεπήδησε από τα αμερικανικά γουέστερν και ισοπέδωσε την ελληνική πραγματικότητα μιας και είναι ο πρώτος των πρώτων, ίσως και ο άνθρωπος που θα μας βγάλει από το μνημόνιο και θα μας πληρώσει το χρέος!!

Και τι παρατηρούμε και στις τρεις αυτές περιπτώσεις; ΧΡΗΜΑ!! Χρήμα παντού! Χρήμα για τον φιλόσοφο, χρήμα για τον υποδουλωμένο Έλληνα-Καραγκιόζη, χρήμα για τον Νεοέλληνα από τον Τσακ. Όλα υπονοούν την ανάγκη του Έλληνα για χρήματα. Όμως, τελικά εμείς οι Έλληνες , ήμασταν πάντα δέσμιοι του χρήματος; Ή απλά και στις τρεις αυτές περιπτώσεις είμαστε υπόδουλοι των συνθηκών και δημιουργούμε ήρωες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο;

Είναι ο ήρωας το φως στο σκοταδισμό που επιβάλλει η εποχή ή απλά είναι ο συλλογικός μας τρόπος να επικοινωνούμε και να δίνουμε μια άλλη διάσταση στα προβλήματά μας; Το σίγουρο βέβαια είναι πως ο ήρωας βγαίνει πάντα ο εξυπνότερος. Ο φιλόσοφος λόγω ιδιότητος και πνεύματος, ο Καραγκιόζης λόγω ταυτότητας και ο Τσακ λόγω δύναμης. Μήπως το κάθε χαρακτηριστικό χωριστά δείχνει τι είχε μεγαλύτερο κύρος-σημασία στην εκάστοτε κοινωνία; Στην αρχαιότητα αναμφισβήτητα η παιδεία ήταν εξαιρετικά σημαντική, έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στην ανάπτυξη «καλών καγαθών» πολιτών και γι’αυτό άλλωστε η πνευματική ανάπτυξη των Αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο σπουδαία. Μετέπειτα, στην Τουρκοκρατία, η ταυτότητα, και μάλιστα ελληνική ή τουρκική , ήταν εξαιρετικής σημασίας και λόγω της υποδούλωσης αλλά και γιατί οι κοινωνικοί ρόλοι βασίζονταν αποκλειστικά σε αυτήν. Δηλαδή ο Έλληνας ήταν κατώτατης κοινωνικής  βαθμίδος όντας σκλάβος, ενώ ο Τούρκος ανώτερης όντας ο κατακτητής. Και τέλος, στις μέρες μας, η δύναμη (και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά η οικονομική) δεν είναι η ιδιότητα που καθορίζει τον κοινωνικό διαχωρισμό όσο ποτέ άλλοτε; Όχι ότι το χρήμα δεν είχε πάντα ισχύ, αλλά  συγκριτικά με άλλες παλαιότερες εποχές, τώρα είναι στο ζενίθ της ισχύος του.

Σίγουρα, είμαστε ένας λαός ιδιαίτερα ευφάνταστος που κυρίως στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές κρίσεις που περνάμε, χρησιμοποιούμε την φαντασία μας και γεννάμε αντικαθεστωτικούς ήρωες που πνευματικώς θα μας απελευθερώσουν και θα μας χαράξουν έναν δρόμο αισιοδοξίας. Και το εξίσου σημαντικό είναι ότι οι χαρακτήρες αυτοί διαδίδονται αστραπιαία και γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλείς σε όλα τα κοινωνικά και ηλικιακά στρώματα. Ποιός άλλωστε δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ μια παράσταση με τον Καραγκιόζη ή δεν έχει ακούσει ένα ανέκδοτο με τον Τσακ Νόρρις;

Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν αποκλείουν το γεγονός ότι μπορεί να είναι και αμφιλεγόμενα. Η ουσία όμως του θέματος είναι ότι ο Έλληνας δείχνει ότι έχει ανάγκη τους ήρωες κάθε μορφής καθώς από την μία τον κάνουν να γελάει και από την άλλη παρουσιάζουν την νοοτροπία και την κουλτούρα του με έναν ευχάριστο τρόπο που δηλώνει ότι ακόμα και στην απαισιοδοξία και στην μιζέρια που μας επιβάλλουν κάποιοι (ή έστω οι καταστάσεις) να ζούμε, υπάρχει ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν και οι ήρωες να μείνουν.

Η επέλαση των βαρβάρων (;)

Τι να πει κανείς για την κατάσταση που επικρατεί εν έτει 2011 στην χώρα μας, την Ελλάδα. Η πολιτικο-οικονομική κατάντεια μας έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές και δεν νομίζω ότι θα προσφέρω κάτι ξαναμιλώντας για τα ίδια. Αυτό που παρατηρώ όμως και θα ήθελα να το θίξω , είναι το κύμα των νέων που τείνει να υποστηρίζει όλο και περισσότερο κομματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και όχι μόνο. Φαίνεται διόλου ασυνίθιστο πλέον το γεγονός να δημοσιεύονται στα κοινωνικά δίκτυα βίντεο που παρουσιάζουν τους δικτάτορες Παπαδόπουλο, Πατακό και Μαρκεζίνη σε ομιλίες , ραδιοφωνικές αναγγελίες και συγκεντρώσεις , συνοδευόμενα από σχόλια θαυμασμού. Έτσι λοιπόν αναρωτιέμαι από πότε ο φασισμός αποτελεί δημοκρατική ιδεολογία , μιας και οι Έλληνες νέοι που τον υποστηρίζουν, μορφώνονται και ζουν σε μια συνταγματικά δημοκρατική χώρα. Τι συμβαίνει στους Έλληνες μαθητές; Και αναφέρω συγκεκριμένα τους μαθητές ( θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τους φοιτητές) γιατί παρατηρείται ότι οι σύγχρονοι έφηβοι έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν και να απαλλάσονται από την πρόωρη κομματικοποίηση ,η οποία υπήρξε ιδιαίτερα έντονη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Νομίζω πως η εποχή που οι φοιτητές εγγράφονταν κατά δεκάδες στις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων, έχουν απέλθει προ πολλού.  Πλέον οι νέοι δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ουσία της πολιτικής σκέψης και λιγότερο για το "κομματικό βόλεμα" που προσέφερε η υποτιθέμενη ιδεολογία των προηγούμενων. Η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και γενικότερα οι παρατάξεις αυτού του είδους δείχνουν  να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των παδιών που αναζητούν μια αντιστασιακή πλευρά που να μην καθίσταται όμως αναρχική. Φαίνεται πως η αγανάκτηση της κοινωνίας σχετικά με το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει εισχωρήσει σε όλες τις μάζες των ανθρώπων. Τα παιδιά ζουν μέσα στην οικογένειά τους, στην καθημερινότητά τους, την οικονομική δυσφορία και την ψυχολογική μελαγχολία και γνωρίζουν πως υθύνοντες είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πολιτικοί γιουχάρονται από τον λαό σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, γιαουρτώνονται (όπως ο Θ.Πάγκαλος) και γενικότερα αποδοκιμάζονται. Έχει περάσει πλέον στην συνείδηση του Νεοέλληνα η αντίληψη ότι οι πολιτικοί μας έφτασαν στο τέλμα λόγω προσωπικής τους φιλοδοξίας , μεγαλομανίας και εγωισμού. Ίσως λοιπόν λόγω αυτού οι νέοι να απευθύνονται σε ακραίες θέσεις  που περιέχουν μεγάλη δόση φασισμού. Αν μη τι άλλο όμως ο φασισμός είναι αντίθετος στο δημοκρατικό πολίτευμα. Για ποια δημοκρατία όμως μιλάμε όταν ο Έλληνας φοβάται για την αφάνισή του; Κακά τα ψέματα , δεν είναι λίγα τα βίντεο που παρουσιάζουν ένα γενικότερο σχέδιο κατά του ελληνικού λαού. Ας μην μιλάμε όμως για θεωρίες συνομωσίας. Πόσοι από μας περπατώντας στην πλατεία Ομονοίας ή στην πλατεία Βικτωρίας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κίνδυνο της σωματικής μας ακεραιότητας; Νομίζω πως ουκ ολίγοι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους έγχρωμους μετανάστες οι οποίοι συνήθως είναι αυτοί που χρεώνονται την όλη κατάσταση. Αναφέρομαι και στους χρήστες και στους εμπόρους ναρκωτικών, στις συμμορίες του δρόμου και σε όλους αυτούς που μας επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή. Πώς λοιπόν να μην αναρωτηθεί ένας έφηβος που αναζητά απαντήσεις για την ζωή και για όλα αυτά που τον απασχολούν, ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν είχαμε δικτατορικό πολίτευμα και όχι δημοκρατικό; Πώς να μην αμφισβητήσει την δημοκρατία που δεν του επιτρέπει να ονειρεύεται για το μέλλον του, που τον βυθίζει στην ανασφάλεια και στην απελπισία; Αλοίμονο δεν θεωρώ λύση τον φασισμό. Όμως είναι τυχαία η έξαρση των οπαδών του και δη στην νεολαία; Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά. Αναρωτιέμαι αν οι βάρβαροι είναι οι φασίστες , οι κλέφτες, οι λοποδήτες, οι ψεύτες, οι ναρκωμανείς ή οι ψευτοδημοκράτες. Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από μια κοινωνία εμπιστοσύνης και ουσιαστικής δημοκρατίας. Νομίζω πως θα ήταν πολύ κοινότυπο να αναφερθώ -όπως όλοι άλλωστε σε τέτοιες περιστάσεις- στον Σωκράτη, στον Σόλωνα, στον Αριστοτέλη , στον Πλάτωνα και την Ελλάδα ως γενέτειρα της δημοκρατίας. Δοξάζουμε κάτι που έχει πια παλιώσει. Πού βρίσκεται όλη αυτή η δημοκρατία στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, στο σύγρονο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Παρεπιπτόντως το ερώτημα είναι άστοχο. Ας αφήσουμε τους βαρβάρους όποιας μορφής να καταδυναστεύουν την σκέψη μας, την συνείδησή μας, το πολιτικό μας φρόνημα. Οι νέοι θα μιλήσουν.