Η επέλαση των βαρβάρων (;)
Τι να πει κανείς για την κατάσταση που επικρατεί εν έτει 2011 στην χώρα μας, την Ελλάδα. Η πολιτικο-οικονομική κατάντεια μας έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές και δεν νομίζω ότι θα προσφέρω κάτι ξαναμιλώντας για τα ίδια. Αυτό που παρατηρώ όμως και θα ήθελα να το θίξω , είναι το κύμα των νέων που τείνει να υποστηρίζει όλο και περισσότερο κομματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και όχι μόνο. Φαίνεται διόλου ασυνίθιστο πλέον το γεγονός να δημοσιεύονται στα κοινωνικά δίκτυα βίντεο που παρουσιάζουν τους δικτάτορες Παπαδόπουλο, Πατακό και Μαρκεζίνη σε ομιλίες , ραδιοφωνικές αναγγελίες και συγκεντρώσεις , συνοδευόμενα από σχόλια θαυμασμού. Έτσι λοιπόν αναρωτιέμαι από πότε ο φασισμός αποτελεί δημοκρατική ιδεολογία , μιας και οι Έλληνες νέοι που τον υποστηρίζουν, μορφώνονται και ζουν σε μια συνταγματικά δημοκρατική χώρα. Τι συμβαίνει στους Έλληνες μαθητές; Και αναφέρω συγκεκριμένα τους μαθητές ( θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τους φοιτητές) γιατί παρατηρείται ότι οι σύγχρονοι έφηβοι έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν και να απαλλάσονται από την πρόωρη κομματικοποίηση ,η οποία υπήρξε ιδιαίτερα έντονη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Νομίζω πως η εποχή που οι φοιτητές εγγράφονταν κατά δεκάδες στις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων, έχουν απέλθει προ πολλού. Πλέον οι νέοι δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ουσία της πολιτικής σκέψης και λιγότερο για το "κομματικό βόλεμα" που προσέφερε η υποτιθέμενη ιδεολογία των προηγούμενων. Η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και γενικότερα οι παρατάξεις αυτού του είδους δείχνουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των παδιών που αναζητούν μια αντιστασιακή πλευρά που να μην καθίσταται όμως αναρχική. Φαίνεται πως η αγανάκτηση της κοινωνίας σχετικά με το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει εισχωρήσει σε όλες τις μάζες των ανθρώπων. Τα παιδιά ζουν μέσα στην οικογένειά τους, στην καθημερινότητά τους, την οικονομική δυσφορία και την ψυχολογική μελαγχολία και γνωρίζουν πως υθύνοντες είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πολιτικοί γιουχάρονται από τον λαό σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, γιαουρτώνονται (όπως ο Θ.Πάγκαλος) και γενικότερα αποδοκιμάζονται. Έχει περάσει πλέον στην συνείδηση του Νεοέλληνα η αντίληψη ότι οι πολιτικοί μας έφτασαν στο τέλμα λόγω προσωπικής τους φιλοδοξίας , μεγαλομανίας και εγωισμού. Ίσως λοιπόν λόγω αυτού οι νέοι να απευθύνονται σε ακραίες θέσεις που περιέχουν μεγάλη δόση φασισμού. Αν μη τι άλλο όμως ο φασισμός είναι αντίθετος στο δημοκρατικό πολίτευμα. Για ποια δημοκρατία όμως μιλάμε όταν ο Έλληνας φοβάται για την αφάνισή του; Κακά τα ψέματα , δεν είναι λίγα τα βίντεο που παρουσιάζουν ένα γενικότερο σχέδιο κατά του ελληνικού λαού. Ας μην μιλάμε όμως για θεωρίες συνομωσίας. Πόσοι από μας περπατώντας στην πλατεία Ομονοίας ή στην πλατεία Βικτωρίας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κίνδυνο της σωματικής μας ακεραιότητας; Νομίζω πως ουκ ολίγοι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους έγχρωμους μετανάστες οι οποίοι συνήθως είναι αυτοί που χρεώνονται την όλη κατάσταση. Αναφέρομαι και στους χρήστες και στους εμπόρους ναρκωτικών, στις συμμορίες του δρόμου και σε όλους αυτούς που μας επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή. Πώς λοιπόν να μην αναρωτηθεί ένας έφηβος που αναζητά απαντήσεις για την ζωή και για όλα αυτά που τον απασχολούν, ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν είχαμε δικτατορικό πολίτευμα και όχι δημοκρατικό; Πώς να μην αμφισβητήσει την δημοκρατία που δεν του επιτρέπει να ονειρεύεται για το μέλλον του, που τον βυθίζει στην ανασφάλεια και στην απελπισία; Αλοίμονο δεν θεωρώ λύση τον φασισμό. Όμως είναι τυχαία η έξαρση των οπαδών του και δη στην νεολαία; Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά. Αναρωτιέμαι αν οι βάρβαροι είναι οι φασίστες , οι κλέφτες, οι λοποδήτες, οι ψεύτες, οι ναρκωμανείς ή οι ψευτοδημοκράτες. Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από μια κοινωνία εμπιστοσύνης και ουσιαστικής δημοκρατίας. Νομίζω πως θα ήταν πολύ κοινότυπο να αναφερθώ -όπως όλοι άλλωστε σε τέτοιες περιστάσεις- στον Σωκράτη, στον Σόλωνα, στον Αριστοτέλη , στον Πλάτωνα και την Ελλάδα ως γενέτειρα της δημοκρατίας. Δοξάζουμε κάτι που έχει πια παλιώσει. Πού βρίσκεται όλη αυτή η δημοκρατία στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, στο σύγρονο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Παρεπιπτόντως το ερώτημα είναι άστοχο. Ας αφήσουμε τους βαρβάρους όποιας μορφής να καταδυναστεύουν την σκέψη μας, την συνείδησή μας, το πολιτικό μας φρόνημα. Οι νέοι θα μιλήσουν.
Τι να πει κανείς για την κατάσταση που επικρατεί εν έτει 2011 στην χώρα μας, την Ελλάδα. Η πολιτικο-οικονομική κατάντεια μας έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές και δεν νομίζω ότι θα προσφέρω κάτι ξαναμιλώντας για τα ίδια. Αυτό που παρατηρώ όμως και θα ήθελα να το θίξω , είναι το κύμα των νέων που τείνει να υποστηρίζει όλο και περισσότερο κομματικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και όχι μόνο. Φαίνεται διόλου ασυνίθιστο πλέον το γεγονός να δημοσιεύονται στα κοινωνικά δίκτυα βίντεο που παρουσιάζουν τους δικτάτορες Παπαδόπουλο, Πατακό και Μαρκεζίνη σε ομιλίες , ραδιοφωνικές αναγγελίες και συγκεντρώσεις , συνοδευόμενα από σχόλια θαυμασμού. Έτσι λοιπόν αναρωτιέμαι από πότε ο φασισμός αποτελεί δημοκρατική ιδεολογία , μιας και οι Έλληνες νέοι που τον υποστηρίζουν, μορφώνονται και ζουν σε μια συνταγματικά δημοκρατική χώρα. Τι συμβαίνει στους Έλληνες μαθητές; Και αναφέρω συγκεκριμένα τους μαθητές ( θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τους φοιτητές) γιατί παρατηρείται ότι οι σύγχρονοι έφηβοι έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν και να απαλλάσονται από την πρόωρη κομματικοποίηση ,η οποία υπήρξε ιδιαίτερα έντονη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Νομίζω πως η εποχή που οι φοιτητές εγγράφονταν κατά δεκάδες στις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων, έχουν απέλθει προ πολλού. Πλέον οι νέοι δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ουσία της πολιτικής σκέψης και λιγότερο για το "κομματικό βόλεμα" που προσέφερε η υποτιθέμενη ιδεολογία των προηγούμενων. Η Χρυσή Αυγή, ο Λα.ο.ς και γενικότερα οι παρατάξεις αυτού του είδους δείχνουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των παδιών που αναζητούν μια αντιστασιακή πλευρά που να μην καθίσταται όμως αναρχική. Φαίνεται πως η αγανάκτηση της κοινωνίας σχετικά με το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει εισχωρήσει σε όλες τις μάζες των ανθρώπων. Τα παιδιά ζουν μέσα στην οικογένειά τους, στην καθημερινότητά τους, την οικονομική δυσφορία και την ψυχολογική μελαγχολία και γνωρίζουν πως υθύνοντες είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πολιτικοί γιουχάρονται από τον λαό σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, γιαουρτώνονται (όπως ο Θ.Πάγκαλος) και γενικότερα αποδοκιμάζονται. Έχει περάσει πλέον στην συνείδηση του Νεοέλληνα η αντίληψη ότι οι πολιτικοί μας έφτασαν στο τέλμα λόγω προσωπικής τους φιλοδοξίας , μεγαλομανίας και εγωισμού. Ίσως λοιπόν λόγω αυτού οι νέοι να απευθύνονται σε ακραίες θέσεις που περιέχουν μεγάλη δόση φασισμού. Αν μη τι άλλο όμως ο φασισμός είναι αντίθετος στο δημοκρατικό πολίτευμα. Για ποια δημοκρατία όμως μιλάμε όταν ο Έλληνας φοβάται για την αφάνισή του; Κακά τα ψέματα , δεν είναι λίγα τα βίντεο που παρουσιάζουν ένα γενικότερο σχέδιο κατά του ελληνικού λαού. Ας μην μιλάμε όμως για θεωρίες συνομωσίας. Πόσοι από μας περπατώντας στην πλατεία Ομονοίας ή στην πλατεία Βικτωρίας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κίνδυνο της σωματικής μας ακεραιότητας; Νομίζω πως ουκ ολίγοι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους έγχρωμους μετανάστες οι οποίοι συνήθως είναι αυτοί που χρεώνονται την όλη κατάσταση. Αναφέρομαι και στους χρήστες και στους εμπόρους ναρκωτικών, στις συμμορίες του δρόμου και σε όλους αυτούς που μας επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε παρακμή. Πώς λοιπόν να μην αναρωτηθεί ένας έφηβος που αναζητά απαντήσεις για την ζωή και για όλα αυτά που τον απασχολούν, ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν είχαμε δικτατορικό πολίτευμα και όχι δημοκρατικό; Πώς να μην αμφισβητήσει την δημοκρατία που δεν του επιτρέπει να ονειρεύεται για το μέλλον του, που τον βυθίζει στην ανασφάλεια και στην απελπισία; Αλοίμονο δεν θεωρώ λύση τον φασισμό. Όμως είναι τυχαία η έξαρση των οπαδών του και δη στην νεολαία; Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά. Αναρωτιέμαι αν οι βάρβαροι είναι οι φασίστες , οι κλέφτες, οι λοποδήτες, οι ψεύτες, οι ναρκωμανείς ή οι ψευτοδημοκράτες. Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από μια κοινωνία εμπιστοσύνης και ουσιαστικής δημοκρατίας. Νομίζω πως θα ήταν πολύ κοινότυπο να αναφερθώ -όπως όλοι άλλωστε σε τέτοιες περιστάσεις- στον Σωκράτη, στον Σόλωνα, στον Αριστοτέλη , στον Πλάτωνα και την Ελλάδα ως γενέτειρα της δημοκρατίας. Δοξάζουμε κάτι που έχει πια παλιώσει. Πού βρίσκεται όλη αυτή η δημοκρατία στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, στο σύγρονο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Παρεπιπτόντως το ερώτημα είναι άστοχο. Ας αφήσουμε τους βαρβάρους όποιας μορφής να καταδυναστεύουν την σκέψη μας, την συνείδησή μας, το πολιτικό μας φρόνημα. Οι νέοι θα μιλήσουν.
